Εμμονή..

Τώρα τελευταία γράφω καθημερινά.. Είναι από τις κρίσεις που με πιάνουν που και που.. Γέμισαν τα βιβλιαράκια μου, πήρα καινούρια, έγραψα και εδώ, έγραψα και 4 κείμενα για το περιοδικό και ακόμα συνεχίζω να γράφω..Προχθές έγραψα στο πόδι μου, μια άλλη μέρα στο χέρι μου, μια άλλη μέρα σε ένα παιδάκι που έκανα μάθημα. Μου τελειώνουν τα στυλό, οι μύτες από τα μολύβια και πόνεσε το χέρι μου. Και αυτό που παρατηρώ , όσο πάει χειροτερεύει, όσο γράφω.. κάθε μέρα γράφω και πιο πολύ και πιο πολύ.. και πιο πολλές σελίδες, και πιο πολλές σκέψεις και άλλα πολλά..και πήξαμε λέω..!!

Θα μου πεις καλό σου κάνει. Μπορείς να μου πεις βέβαια κακό σου κάνει. Άντε αποφάσισε και έλα να μου το πεις να ξέρω και εγώ τι να κάνω. Δεν θα σε ακούσω, έτσι το λέω. Ξεροκέφαλη, με φήμη "χτυπάω χέρι και όλοι μου κάνουν τα χατίρια". Νομίζω αρκετά για σήμερα. Νομίζω άδειασα για τα καλά σήμερα. Μου φαίνεται θα ξεχειλίσω αύριο...Κόλλες φέρτε μουυυυυυυυυυυυυυυ......

Τα σημεία μου.. τα δικά μου!

 Πάντα πίστευα ότι ένα από τα δυνατά μου σημεία είναι οι επιλογές. Από μικρές επιλογές αντικειμένων μέχρι επιλογές ανθρώπων. Φυσικά αυτές οι επιλογές αφορούν εμένα και ταιριάζουν μόνο σε μένα. Είναι επιλογές που ταιριάζουν στο δικό μου μυαλό και μόνο.

Άλλο δυνατό σημείο μου, με κριτή πάντα εμένα, είναι η ακοή μου. Ακούω τα πάντα και όλους γύρω μου προσεχτικά. Μετά προσπαθώ να κατανοήσω τι άκουσα, και μετά βγάζω συμπεράσματα ,πάλι δικά μου.

Αυτό το κείμενο είναι όντως πολύ εγωιστικό, το νιώθω, αλλά είμαι τόσο χαρούμενη για το νέο μου συμπέρασμα! Ναι εγώ το βρήκα, σίγουρα δεν είμαι η μόνη που το σκέφτηκε, αλλά ήρθε η δική μου ώρα να το ανακαλύψω. Και θα το μοιραστώ γιατί είναι και αυτή μια αγαπημένη μου συνήθεια. Αυτό λοιπόν που λέω, ναι εγώ, είναι το εξής:

"Τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας δεν πρέπει να τους διαλέγουμε, δεν πρέπει να τους αγαπάμε, δεν πρέπει να τους ερωτευόμαστε, δεν πρέπει να τους κρίνουμε με βάση τον θαυμασμό που  αισθανόμαστε για αυτούς,με βάση τα ενδιαφέροντα τους, με βάση τον κύκλο τους,με βάση τις γνώσεις τους, με βάση τα ρούχα τους. Όταν διαλέγουμε,αγαπάμε,ερωτευόμαστε,κρίνουμε πρέπει  να το κάνουμε με βάση τους ανθρώπους σκέτους, μόνους σε ένα άδειο δωμάτιο, με μόνη αλληλεπίδραση τον εαυτό μας. Περίεργα το έγραψα.Τι εννοώ; Αν μπορείς να μείνεις με έναν άνθρωπο, σε ένα άδειο δωμάτιο, σε ένα μικρό  άδειο χώρο χωρίς να κάνεις τίποτα και να συνεχίσεις να περνάς καλά τότε αυτός είναι ένας σωστός άνθρωπος για σένα"

Έτσι πρέπει να είναι. Σκέφτηκα θα έρθει η στιγμή που ο θαυμασμός θα φύγει γιατί κάποια στιγμή όλοι οι άνθρωποι κατεβαίνουν σκαλίτσα στα μάτια μας, τα ενδιαφέροντα κάποια στιγμή στο μεγάλωμα ίσως αραχνιάσουν, ο κύκλος μπορεί να εξαφανιστεί από στιγμή σε στιγμή,οι γνώσεις εντάξει μόνο να αυξηθούν μπορούν (στο χαρίζω αυτό εντάξει) και τα ρούχα είναι τελείως προσωρινά, τα βγάζεις ανά πάσα στιγμή.

Όπως είπα έτσι πρέπει να είναι. Αλλά φαντάζομαι θα έχω και άλλα συμπεράσματα, τέτοια δικά μου, και αργότερα. Δεν θα τα κρύψω..

Καληνύχτα μας!