Αμέ....

"Αμε"... Δεν το λέω συχνά, αλλά μου αρέσει περισσότερο από το "ναι"... που μου κάνει λίγο ξενέρωτο. Ύστερα από έρευνα που διενεργώ εδώ και μερικά χρόνια κατέληξα στο συγκεκριμένο συμπέρασμα... Αν ρωτήσεις κάποιον ηλικίας κάτω από τα 25, ποιο είναι το μεγαλύτερο ελάττωμα του, δεν θα μπορέσει να σου απαντήσει... Είτε γιατί δεν το έχει προσδιορίσει είτε απλά γιατί ντρέπεται να απαντήσει ..και τα δύο από αυτά μου δίνουν κάποια αίσθηση κενού... Τα ελαττώματα ενός ανθρώπου είναι τα αγαπημένα μου. Αυτά που τον χαρακτηρίζουν, αυτά που τον ξεχωρίζουν και απλά τα λατρεύω.. Πόσο μάλλον τα δικά μου...

Είμαι αντιδραστική....αμέ

Είμαι απόλυτη.... αμέ

Είμαι πεισματάρα...αμέ

Είμαι ..... αμέ

Ε δεν θα πω και άλλα ...ρωτήστε με και θα απαντήσω....! Αλλά ένα είναι το θέμα...

Αυτογνωσία ..σπουδαίο πράγμα;;;; ΑΜΕ!!!!!

Τρίτη και 13...

Περνάνε κάποιες μέρες και δεν τις καταλαβαίνω. Περνάνε και κάποιες άλλες που μένουν στο μυαλό μου. Αυτές γιατί κάτι έκανα, κάτι είπα, κάτι μου είπαν. Είναι και άλλες γεμάτες προκατάληψη... Αυτές που περνάει μια μαύρη γάτα και γελάς γιατί σκέφτεσαι τι θα έλεγε κάποιος που τα πιστεύει αυτά... Αυτές που ότι πεις γίνεται για κάποιο παράλογο λόγο.. που μόνο από τη φράση καταλαβαίνεις ότι είναι υπερβολή να ψάξεις τη λογική...

Δεν ξέρω τι συμβαίνει με το φεγγάρι το τελευταίο καιρό και πραγματοποιεί όλες τις παρομοιώσεις που ελάχιστα μπορώ να προφέρω, γιατί σπάνια τις θυμάμαι σωστά. " Ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι" μου είχαν πει και όχι μόνο το έχω λουστεί, εδώ μιλάμε για τρίτο χέρι και βάλε. Και μετά σου λέει έτσι βγήκαν οι φράσεις. Δεν μιλάω φυσικά για κάτι σοβαρό αλλά είναι να μην δίνεις σημασία στα ασήμαντα;

Τρίτη και 13 έλεγαν να περιμένεις να σου πέσει κουτσουλιά, να γλιστρήσεις σε μπανανόφλουδα , να ζαλιστείς και να κοιτάς γύρω γύρω χωρίς να καταλαβαίνεις. Δούλεμα με σηκωμένο δάχτυλο σε απόλυτη ευθεία στον άνθρωπο που σκέφτηκε έστω να το εκφράσει σε μένα. Καλά να πάθω, μου ήρθε κάτι ξαφνικό, και έπεσα και ακόμα ζαλίζομαι και κοιτάω γύρω γύρω σαν χαμένη. Από που ήρθε ακόμα το ψάχνω...

Μέχρι να το βρω θα προσέχω για κανένα καθρέφτη γιατί ποιος αντέχει την απειροελάχιστη πιθανότητα να έχω 7 χρόνια χρουσουζιά;;;; Απαπαπαπαππαπ....τζιζ κακό και πάμε για άλλα...

Καληνύχτα μας...

Βασικοί κανόνες Παιχνιδιού...

Ήμουν τυχερή που μπόρεσα σαν μικρό να βγω στους δρόμους και να δοκιμάσω όλα τα παιχνίδια του δρόμου.. Μετά από χρόνια, κατάλαβα πως τα παιχνίδια αυτά μου έδιναν με το τρόπο τους μαθήματα συμπεριφοράς και ξεγλιστρήματος στις εκάστοτε καταστάσεις που θα μου τύχαιναν..

Θα αναφέρω μερικά και τα υπόλοιπα κάντε ένα κόπο να τα συνδυάσετε μόνοι σας.. Θα κάνω το κομμάτι μου και θα αναφέρω τα αγαπημένα μου..

Κυνηγητό..

Να τρέξεις να προλάβεις να κάνεις κάτι όσο πιο γρήγορα μπορείς, να βγεις καλύτερος από όλους και να μην σε πιάσει κανείς..

Αγαλματάκια ακούνητα..

Να σταθείς ακίνητος όταν χρειάζεται, να το παίξεις ανύπαρκτος όταν πρέπει, και όταν τα καταφέρεις να πλησιάσεις το στόχο και να κερδίσεις..

Μήλα..

Να μπορείς να βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο.. να σου πετάνε τις καλύτερες μπαλιές τους.. και εσύ να αποφεύγεις αυτές που θέλεις και να πιάνεις αυτές που σου ταιριάζουν...

Το γιατρό..

Να εξοικειωθείς με το επάγγελμα και να μάθεις ότι με ένα χάδι καταφέρνεις πολλά..

Κρυφτό...

Να ξέρεις να κρυφτείς από όλους και το σημαντικό να είσαι σίγουρος ότι κανείς δεν θα σε μαρτυρήσει γιατί αλλιώς.....

Μερικά από τα πολλά... Σοφά από τα λίγα!

Ένας φίλος μου...

Η αλήθεια είναι ότι έχω μια αδυναμία στους φίλους μου... Από αυτή που τους κάνεις τα χατίρια, που τους παίρνεις γλυκά, που τους πας για μπύρα. Έχω ένα φίλο όμως που για να με αφήσει να του πηγαίνω γλυκά και να τον πηγαίνω για μπύρα, με παίδεψε πολύ. Όταν γνωριστήκαμε, τότε πριν δέκα χρόνια, δεν με συμπάθησε. Του την έσπαγε από ότι κατάλαβα αργότερα αυτή μου η αδυναμία. Δεν του άρεσαν ιδιαίτερα τα γλυκά και όσο για την μπύρα όπως θυμάμαι είχε πει " Είναι πολύ νωρίς". Τι να κάνω και εγώ όμως, που πάντα μου άρεσε αυτή η πικρή της γεύση, μου προκαλούσε πολυλογία, κάτι σπάνιο για μένα...

Και μένα τα γλυκά δεν μου αρέσουν αλλά μου αρέσει να τα δίνω, με αφθονία κιόλας. Κάποια στιγμή όμως, μερικά χρόνια πριν, τα κατάφερα. Και τα γλυκά έφαγε και την μπύρα ήπιε.

Σήμερα δεν πολυτρώμε γλυκά, η αλήθεια να λέγεται. Γεμίσαμε νομίζω από γλύκα και την νιώθουμε συνέχεια!! Όσο για την μπύρα δεν μας προλαβαίνουν...

Κάθε χρόνο...

Κάθε χρόνο έχω γενέθλια.
Κάθε χρόνο προσπαθώ να τα γιορτάζω με ξεχωριστό τρόπο για να έχω να θυμάμαι την κάθε χρονιά. Κάθε χρόνο δημιουργώ μια ανάμνηση από αυτές που δεν φεύγουν εύκολα.
Κάθε χρόνο στα γενέθλια μου παίρνω κάποιες αποφάσεις, άλλωστε αυτό απαιτεί η ωρίμανση της σκέψης που αποκτάς χρόνο με χρόνο
Κάθε χρόνο έχω γύρω μου ανθρώπους που αγαπώ και μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει για μένα να γιορτάζω τα γενέθλια μου..
Αυτό το χρόνο έκανα όλα τα παραπάνω. Όχι απαραίτητα με τη σειρά που τα ανέφερα αλλά κατάφερα να τα συμπεριλάβω όλα σε αυτό το 24ώρο. 

Σκέψη...

Έχω μια βαθιά πεποίθηση από αυτές για τις οποίες δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι η σκέψη είναι σαν μια σκόνη, που μεταφέρεται ανάμεσα στους ανθρώπους. Έχω μία αίσθηση, ότι αν σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο, πολύ έντονα, με κάποιο ιδιαίτερα ξεχωριστό τρόπο οι άλλοι γύρω μου, ή κάποιοι από αυτούς , μπορούν να καταλάβουν ή έστω να υποψιαστούν τι μπορώ να σκέφτομαι.

Η σκέψη είναι τόσο δυνατή. Για μένα είναι  σαν υπερήρωας, γιατί να μην έχει υπερδυνάμεις λοιπόν; Εγώ πιστεύω ότι έχει και κάποιοι που σε ξέρουν μπορούν εύκολα να την ακούσουν, να την επεξεργαστούν, να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν και στο τέλος να σου δώσουν απάντηση χωρίς καν να τους απευθύνεις το λόγο.

Μαγικό πράγμα η σκέψη, ασταμάτητη και αναμφίβολα υποκειμενική.  Την χαρακτηρίζει ο εαυτός μας,  και την ντύνει η φαντασία μας. Απλά την λατρεύω.. Να μου έκανε και τα χατίρια καμιά φορά να την λάτρευα περισσότερο..

Καληνύχτα μας..

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΤΛΟ..

Δεν έχει τίτλο γιατί δεν ξέρω τι είναι.. μάλλον σκέψεις μαζεμένες που δεν βγάζουν νόημα και δεν με αφήνουν να κάνω τις δουλειές μου... Θέλω να τις καταγράψω έτσι " χύμα", ακριβώς όπως έρχονται στο μυαλό μου, ακατάσχετα, χωρίς προειδοποίηση.

Δεν πρέπει να λες αυτά που σκέφτεσαι γιατί επηρεάζεις τους ανθρώπους. Έτσι δεν τους αφήνεις να κάνουν αυτό που θέλουν. Αυτό όμως είναι υποκρισία, δηλαδή τι πρέπει να μην πεις όταν σου ζητάνε την άποψη τους, πρέπει να λες ναι , ναι, και συμφωνώ συμφωνώ;; Είναι αυτό επικοινωνία τώρα;

Πραγματικά αν είσαι Γερμανός και μένεις σήμερα στην Ελλάδα καλύτερα μην κυκλοφορήσεις στους δρόμους. Τι φανατισμός είναι αυτός. Θα πάω στο κέντρο να δω τον αγώνα. Καλύτερα να πάρω καμία ασπίδα μαζί μου. Και εγώ θα τον δω τον αγώνα φανατική Ελληνοπούλα λέμε, αλλά ας ηρεμήσουμε λίγο.

Το καλοκαίρι τα μαγαζιά έχουν κάποιο μαγνήτη; Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Μάλλον θέλω να βγαίνω συνέχεια έξω και βαριέμαι τα ίδια και τα ίδια. Πάνε όλα μου τα λεφτά, ή αν όχι ακόμα σίγουρα δεν θα μου μείνει τίποτα.

Ο μπαμπάς μου δεν έχω παράπονο, είναι πολύ καλός. Μου έφτιαξε σπίτι προίκα, και πήγα να το δω, όχι πρώτη φορά βέβαια, και παρατήρησα το εξής. Μα πόσες πρίζες υπάρχουν μέσα στο δωμάτιο;; Δηλαδή έλεος... Πόσα πράγματα θα συνδέω;; Όπου και να κοιτάξεις έχει πρίζα.

Πως έχουμε γίνει έτσι οι άνθρωποι;.Παράξενοι, εγωιστές, έχουμε ξεχάσει να περνάμε καλά. Και μιλάω για εμάς που μεγαλώσαμε λιγάκι. Που περάσαμε τα 22. Όχι ότι είχαν κάτι τα 22 άλλα δεν ξέρω έτσι μου έχουν κάτσει. Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να χαλαρώσουμε και να τα στέλνουμε όλα εκεί που πρέπει;; (χαρακτηριστική κίνηση κατά την οποία τα δύο χέρια ενώνονται ευλαβικά και κάνουν μια ημικύκλια κίνηση από πάνω προς κάτω με τερματισμό τον καβάλο μας). Πολύ προβληματισμός για το τελευταίο. Γιατί ή εγώ έχω γίνει αναίσθητη ή απλά έχω χάσει επεισόδια.

Άντε καλό μας απόγευμα!

Ο κήπος μου...

Όχι...δεν πρόκειται για κάτι φανταστικό.. δεν είναι κάποια παρομοίωση όπως συνήθως.. θέλω να μιλήσω για τον κήπο μου, το κανονικό μου κήπο, που ευτυχώς διαθέτει το σπίτι μου, με δέντρα και όλα εκείνα τα πράσινα που του αρμόζει για να θεωρείται κήπος.

Τον απολαμβάνω κάθε καλοκαίρι. Έχω γράψει κείμενα εκεί,...ουουου πολλά! (και τούτο εδώ). Για άλλους (για  τον μπαμπά μου) ο κήπος είναι ένα μέρος για φροντίδα. Να ποτίσεις, να φυτέψεις, να σκαλίσεις και όλα τα ρήματα σε ..εις που ταιριάζουν στον κήπο. (Δεν ξέρω και άλλα). Για άλλους πάλι (για τον αδερφό μου) ο κήπος είναι χώρος για πάρτι, χώρος για τρελό στολισμό και ότι μπορεί να σκεφτεί κανείς που εμπεριέχει πολύ κόσμο και δυνατή μουσική, για να περνάνε καλά και να ενοχλούν τους γείτονες. Δύο σε ένα που λένε! (Πόσο κοινότυπο θα πει κάποιος)

Για μένα ο κήπος είναι χώρος ηρεμίας. Που αν θέλω κόσμο, θέλω λίγους και καλούς, που αν θέλω να στολίσω, άντε να βάλω ένα τριαντάφυλλο και ένα λαμπάκι πάνω από εκεί που κάθομαι και αν θέλω να ποτίσω, μόνο την κορομηλιά μου. Τα πολύ απλά δηλαδή, ίσα ίσα για να δώσουν αυτό το κάτι στην ηρεμία μου. Ίσως έχει πολλά πράσινα από αυτά που είπα πριν, ίσως έχει ωραία θέα (επί 9 χρόνια τόσο που την κοιτούσα,την έχω μάθει πολύ καλά), ίσως απλά είναι ο χώρος που με κάνει να νιώθω καλά. Και για να μην του λείψει κανενός, ναι ναι είναι ο μαγικός μου χώρος, μια τεράστια φούσκα( για περισσότερες πληροφορίες editorial chill out τεύχους Ιουνίου-Ιουλίου) που μπαίνω μέσα και ότι και αν συμβαίνει το ξεχνάω.

Καταπληκτικός ο κήπος μου και μόλις η κορομηλιά συνέλθει γιατί είναι αρρωστούλα, θα είναι ακόμα καλύτερος!

Καλό μας βράδυ

Εμμονή..

Τώρα τελευταία γράφω καθημερινά.. Είναι από τις κρίσεις που με πιάνουν που και που.. Γέμισαν τα βιβλιαράκια μου, πήρα καινούρια, έγραψα και εδώ, έγραψα και 4 κείμενα για το περιοδικό και ακόμα συνεχίζω να γράφω..Προχθές έγραψα στο πόδι μου, μια άλλη μέρα στο χέρι μου, μια άλλη μέρα σε ένα παιδάκι που έκανα μάθημα. Μου τελειώνουν τα στυλό, οι μύτες από τα μολύβια και πόνεσε το χέρι μου. Και αυτό που παρατηρώ , όσο πάει χειροτερεύει, όσο γράφω.. κάθε μέρα γράφω και πιο πολύ και πιο πολύ.. και πιο πολλές σελίδες, και πιο πολλές σκέψεις και άλλα πολλά..και πήξαμε λέω..!!

Θα μου πεις καλό σου κάνει. Μπορείς να μου πεις βέβαια κακό σου κάνει. Άντε αποφάσισε και έλα να μου το πεις να ξέρω και εγώ τι να κάνω. Δεν θα σε ακούσω, έτσι το λέω. Ξεροκέφαλη, με φήμη "χτυπάω χέρι και όλοι μου κάνουν τα χατίρια". Νομίζω αρκετά για σήμερα. Νομίζω άδειασα για τα καλά σήμερα. Μου φαίνεται θα ξεχειλίσω αύριο...Κόλλες φέρτε μουυυυυυυυυυυυυυυ......

Τα σημεία μου.. τα δικά μου!

 Πάντα πίστευα ότι ένα από τα δυνατά μου σημεία είναι οι επιλογές. Από μικρές επιλογές αντικειμένων μέχρι επιλογές ανθρώπων. Φυσικά αυτές οι επιλογές αφορούν εμένα και ταιριάζουν μόνο σε μένα. Είναι επιλογές που ταιριάζουν στο δικό μου μυαλό και μόνο.

Άλλο δυνατό σημείο μου, με κριτή πάντα εμένα, είναι η ακοή μου. Ακούω τα πάντα και όλους γύρω μου προσεχτικά. Μετά προσπαθώ να κατανοήσω τι άκουσα, και μετά βγάζω συμπεράσματα ,πάλι δικά μου.

Αυτό το κείμενο είναι όντως πολύ εγωιστικό, το νιώθω, αλλά είμαι τόσο χαρούμενη για το νέο μου συμπέρασμα! Ναι εγώ το βρήκα, σίγουρα δεν είμαι η μόνη που το σκέφτηκε, αλλά ήρθε η δική μου ώρα να το ανακαλύψω. Και θα το μοιραστώ γιατί είναι και αυτή μια αγαπημένη μου συνήθεια. Αυτό λοιπόν που λέω, ναι εγώ, είναι το εξής:

"Τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας δεν πρέπει να τους διαλέγουμε, δεν πρέπει να τους αγαπάμε, δεν πρέπει να τους ερωτευόμαστε, δεν πρέπει να τους κρίνουμε με βάση τον θαυμασμό που  αισθανόμαστε για αυτούς,με βάση τα ενδιαφέροντα τους, με βάση τον κύκλο τους,με βάση τις γνώσεις τους, με βάση τα ρούχα τους. Όταν διαλέγουμε,αγαπάμε,ερωτευόμαστε,κρίνουμε πρέπει  να το κάνουμε με βάση τους ανθρώπους σκέτους, μόνους σε ένα άδειο δωμάτιο, με μόνη αλληλεπίδραση τον εαυτό μας. Περίεργα το έγραψα.Τι εννοώ; Αν μπορείς να μείνεις με έναν άνθρωπο, σε ένα άδειο δωμάτιο, σε ένα μικρό  άδειο χώρο χωρίς να κάνεις τίποτα και να συνεχίσεις να περνάς καλά τότε αυτός είναι ένας σωστός άνθρωπος για σένα"

Έτσι πρέπει να είναι. Σκέφτηκα θα έρθει η στιγμή που ο θαυμασμός θα φύγει γιατί κάποια στιγμή όλοι οι άνθρωποι κατεβαίνουν σκαλίτσα στα μάτια μας, τα ενδιαφέροντα κάποια στιγμή στο μεγάλωμα ίσως αραχνιάσουν, ο κύκλος μπορεί να εξαφανιστεί από στιγμή σε στιγμή,οι γνώσεις εντάξει μόνο να αυξηθούν μπορούν (στο χαρίζω αυτό εντάξει) και τα ρούχα είναι τελείως προσωρινά, τα βγάζεις ανά πάσα στιγμή.

Όπως είπα έτσι πρέπει να είναι. Αλλά φαντάζομαι θα έχω και άλλα συμπεράσματα, τέτοια δικά μου, και αργότερα. Δεν θα τα κρύψω..

Καληνύχτα μας!

Του πρωινό συμπέρασμα....

Τον τελευταίο μήνα ξυπνάω νωρίς... λέγεται πρωινή δουλειά! Καιρό είχα να το ζήσω! Όπως και την προηγούμενη φορά έτσι και αυτή  αντί το μυαλό μου να υπολειτουργεί το πρωί, την ώρα της διαδρομής, αυτό προσπαθεί να εξηγήσει τους νόμους της φύσης και όποιων άλλων απλών νόμων, ίσως και ανύπαρκτων, που βλέπει γύρω του.

Κολλημένη στη κίνηση παρατήρησα το εξής.. ανάλογα το λεπτό που θα ξεκινήσω, θα συναντήσω κίνηση σε διαφορετικό σημείο του δρόμου... Και αναρωτιόμουν σήμερα...είναι μια συγκεκριμένη ομαδούλα που κινείται μαζεμένη και ανάλογα το λεπτό την πετυχαίνω και αλλού;; Δεν το έλυσα αλλά με βλέπω να βγάζω στατιστικά...

Έλεγε ο γνωστός συγγραφέας "όταν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει". Σκεφτόμουν, ισχύει και το ανάποδο; Δηλαδή αν δεν θέλεις κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί να μην γίνει; Μα καλά τόσο καλό είναι το σύμπαν, που ότι θέλεις το κάνει;;Να του ζητήσω και άλλα....

Στην προηγούμενη ανάρτηση αναρωτιόμουν αν κάποιος που μένει μόνος του χωρίς κανέναν γύρω του, μπορεί να ξεχάσει να μιλάει. Μια φίλη μου, μου είχε πει τότε : " Δεν έχεις δει τη ταινία ο Ναυαγός; Εκεί έφτιαξε ο άνθρωπος μία κούκλα και μιλούσε, οπότε δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει" . Την είχα δεχτεί την απάντηση της αν και δεν είχα μη κινηματογραφικό παράδειγμα! Μέχρι την προηγούμενη βδομάδα.. Σε ένα από τα φανάρια που καθόμουν πόση ώρα, διότι πέτυχα την ομαδούλα εκεί να με περιμένει, πήρα την απάντηση μου! Ένας κύριος πίνοντας καφέ, στεκόταν μπροστά από μία βιτρίνα και μιλούσε.. στον εαυτό του.! Άκουσα να λέει... "δεν σου πήρα καφέ, έχουμε κρίση". Συμπέρασμα πρωινού: Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει έναν άνθρωπο από το να μιλάει... θα τρελαθεί λέμε....

Θα επιστρέψω με νεότερα..!!!
 Καλό μας μεσημέρι!

O μουγκός...;;;;

Δεν έτυχε να περάσω σε άλλη πόλη. Έτυχε να περάσω στη Αθήνα, όπου και έμενα από πάντα. Δεν έχω μείνει ποτέ κάπου αλλού, έμεινα μόνο αλλού για λίγες μέρες όταν επισκεπτόμουν φίλες μου που έτυχε να περάσουν εκτός Αθηνών. Για να μην τα πολυλογώ δεν έχω μείνει ποτέ μόνη μου σε ένα άδειο σπίτι, Καλέ όχι για μία μέρα, για πολλές λέμε..τόσες που γίνονται πάρα πολλές.... :ρ

Εδώ και μια βδομάδα λοιπόν, λόγω μιας αλλαγής ξυπνάω μόνη μου, έρχεται το μεσημέρι, μόνη μου, το απόγευμα φεύγω από το σπίτι, γυρνάω το βράδυ, τσουπ άνθρωπος. Δεν με ενοχλεί, όπως λέει και ένας φίλος μου το απολαμβάνω, αλλά σήμερα το πρωί έκανα μια σκέψη, από αυτές τις δικές μου τις περίεργες...

Υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι που μένουν μόνοι τους, που δεν έχουν κάποιον να πάρουν τηλέφωνο, που δεν τους αρέσει να βγαίνουν έξω και λέω τώρα εγώ, υπάρχει η πιθανότητα να ξεχάσουν να μιλάνε; Το ξέρω ότι είναι "ότι να ναι" η σκέψη μου, αλλά πραγματικά θα μπορούσε να συμβεί; Ας πούμε ότι είναι υπερβολικό να ξεχάσει, υπάρχει άραγε κάποιο χρονικό όριο που να το περνάς και μετά να αντιμετωπίζεις δυσκολία στην άρθρωση ή στη κατανόηση ή οπουδήποτε αλλού;

Τι σκέφτεται ο άνθρωπος όταν δεν μιλάει σε κανέναν 24 ώρες;;; Αν είναι δυνατόν!
Ναι για μένα λέω..

Καλό μας μεσημέρι!

Του σεντονιού...!!!!

Η αλήθεια είναι ότι κατά καιρούς παθαίνω ένα πράγμα που θα μπορούσε κανείς να το αποκαλέσει "κόλλημα". Κόλλημα με τραγούδια, με λέξεις, συμπεριφορές ακόμα και με φράσεις. Τι εννοώ συμπεριφορές;;  Αυτό που ότι και αν συμβαίνει, για ένα περίεργο λόγο αντιδράς με τον ίδιο ακριβώς τρόπο!

Όσο για τραγούδι, έχω φάει κόλλημα με το  " Addicted" απo Waldeck! To ακούω συνέχεια. Μου αρέσει η μουσική, η φωνή της κοπελίτσας! Ένα από τα καλά κομμάτια λοιπόν!

Όσο για τη λέξη, μου έχουν κολλήσει δύο. Ένα όνομα και η λέξη "άτιμος". Ακόμα δεν έχω καταλάβει πως γίνεται όλα γύρω μου να τα λέω άτιμα.. Όπως και να το κάνουμε η λέξη έχει μια τσαχπινιά!!! Ουυυ ωραία λέξη ... Νέο κόλλημα μου μυρίζεται :ρ!!

Όσο για τη συμπεριφορά, νομίζω ανακάλυψα μια καινούρια που πραγματικά, λέω να κρατήσω. Από κόλλημα, να γίνει μόνιμη! Παλιά έβρισκα πολύ εύκολα  λόγο, για να ενοχληθώ από κάτι. Έδινα περισσότερη σημασία, απλά έτσι, επειδή μπορούσα ( έχουμε πει, αγαπημένο σπορ). Τώρα όμως τελευταία, κανείς και τίποτα δεν με ενοχλεί. Ίσως γιατί κάποιοι άνθρωποι, όπως και κάποιες καταστάσεις είναι ανεξήγητες! Οπότε γιατί να ασχολείσαι, να δώσεις εξηγήσεις;


Όσο για τη φράση, εδώ και καιρό τη χρησιμοποιώ σαν απάντηση σε πολλές ερωτήσεις που μου κάνουν!" Όπως στρώνεις, κοιμάσαι". Την κλίνω κιόλας, ανάλογα τη περίπτωση για να ταιριάζει! Μέχρι και πως βγήκε σκέφτηκα... Κάποιος δεν έστρωσε καλά το σεντόνι του, και δεν κοιμήθηκε καλά το βράδυ! :p  Ή κάπως έτσι!! χαχαχαχα

Καλό μας βράδυ λοιπόν.. και μην ξεχάσετε να το τεντώσετε το άτιμο το σεντόνι!!

Στρουμφάκι για μια μέρα...

Για κάποιο περίεργο λόγο, από τότε που ήμουν μικρούλα και έβλεπα τα στρουμφάκια  ξαπλωμένη στο τεράστιο κρεβάτι των γονιών μου, Σάββατο ξημερώματα, είχα μια αδυναμία στον Στριμμένο...

Αργότερα κατάλαβα ότι η αδυναμία που το είχα, οφειλόταν σε πολλά πράγματα! Λάτρευα το σήκωμα του φρυδιού, λάτρευα το σταύρωμα των χεριών, που τώρα εξηγείται από τους ψυχολόγους σαν άμυνα, αλλά για αυτόν σήμαινε " Δεν με νοιάζει κανείς σας". Περισσότερο από όλα όμως λάτρευα που είχε αυτή τη πυγμή της άποψης. Που μπορούσε να τον ενοχλήσει ακόμα και αν η σαλάτα του είχε λάθος πράσινο χρώμα, ακόμα και αν οι φράουλες ήταν πιο γλυκές από ότι έπρεπε...Μου άρεσε, που ότι είχε να πει το έλεγε, χωρίς να βρίσκει δικαιολογίες.... Θα μπορούσα να γίνω ο Στριμμένος για μία μέρα; Άνετα ...και ίσως και για περισσότερο από μία μέρα!!! Αλλά σκέφτομαι πόσο εύκολα οι άνθρωποι δέχονται την αλήθεια πια;;; Εγώ την αγαπάω πάντως.. αν και οι άνθρωποι γενικότερα δυσκολεύονται να την πουν!

Μου τη δίνουν οι αδύναμοι άνθρωποι που δεν λένε αυτό που νιώθουν πραγματικά και βρίσκουν δικαιολογίες με περίσσιες σάλτσες, για να κρύψουν πολλές φορές το αυτονόητο...

Μου τη δίνουν οι άνθρωποι που αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες και βρίσκουν καταφύγιο σε χαρωπές και επιφανειακές καταστάσεις χαράς...

Μου τη δίνουν τα στρώματα νερού γιατί πραγματικά δεν μπορώ να ισορροπήσω όρθια...

Μου τη δίνουν τα βαριά πεπόνια... δεν βοηθάνε σε τίποτα και δεν μπορείς να τα κουβαλήσεις κιόλας! Στο τέλος καταλήγουν μόνα τους και κανείς δεν ασχολείται μαζί τους...

Μου τη δίνει να κάνω το σωστό... το λάθος είναι πιο ενδιαφέρον...

Μου τη δίνουν και άλλα.. αλλά έχω και δουλειές και λέω να σταματήσω εδώ για σήμερα...
Αν μου ξανάρθει κάποια μέρα να το παίξω Στρουμφάκι, θα το βρείτε στο τίτλο .. " Στρουμφάκι για ακόμα μια μέρα"


Καλό μας απόγευμα...

Μεγάλωσα...

Μεγάλωσα και έμαθα.. για να μην παρεξηγηθώ και μου την πείτε, δεν γέρασα, αλλά σίγουρα μεγάλωσα και το κρίνω από το πόσο διαφορετικά κρίνω πια τα πράγματα και πόσο διαφορετικά δικαιολογώ κάποια άλλα...

Έμαθα να διακρίνω τις δικαιολογίες των ανθρώπων.. τις δικαιολογίες που τις χρησιμοποιούν γιατί δεν έχουν το θάρρος της πραγματικής σκέψης...

Έμαθα ότι όταν κάποιος σε ερωτεύεται πραγματικά, δεν βρίσκει κανένα εμπόδιο μπροστά του.. όλα για αυτόν είναι ξεκάθαρα...

Έμαθα ότι λίγοι είναι οι άνθρωποι που μπορείς να έχεις δίπλα σου και που πραγματικά θέλουν το καλό σου...

Έμαθα ότι πρέπει να συγχωρείς τους ανθρώπους που ενώ έχουν κάνει λάθη,φαίνεται με το τρόπο τους ότι αναλαμβάνουν πλήρως την ευθύνη και έχουν μετανιώσει...

Έμαθα ότι κανένα μυστικό δεν μένει κρυφό για πάντα...

Έμαθα ότι αν κάποιος σε πληγώσει πολύ μια φορά, δεν το ξεπερνάς ποτέ...

Έμαθα ότι οι άνθρωποι έχουν γίνει περίεργοι..παράξενοι και ανικανοποίητοι.. 

Έμαθα να διακρίνω πότε αγαπάω πραγματικά και πότε όχι...

Έμαθα να διακρίνω ποιος με αγαπάει πραγματικά και ποιος όχι...

Πόσα έμαθα μέχρι τώρα.. Πόσα ακόμα έχω να μάθω .... ανυπομονώ.. αλλά ας πάω για ύπνο!!

Καληνύχτα μας!