Τέέέέέρμααααα......

Μικρή έκανα παρέα με αγόρια Δεν το επιδίωξα... έτσι έτυχαν τα σπίτια στη γειτονιά. Θυμάμαι φορούσα σορτσάκια και έτρεχα παντού μαζί τους. Πηγαίναμε και για ποδήλατο σε κάτι μικρούς δρόμους, ανηφόρες, κατηφόρες, χωματόδρομους. Παίζαμε και ποδόσφαιρο σε ένα μεγάλο γήπεδο που υπήρχε... Θυμάμαι δεν με άφηναν να τρέχω και έτσι καθόμουν πάντα τερματοφύλακας. Δεν θυμάμαι να έπιανα ποτέ μπάλα γιατί πάντα φρόντιζαν να μην φτάνει σε μένα.. Καμία εμπιστοσύνη πια!

Κάποιες φορές με έκαναν να νιώθω ένας από αυτούς. Είχα μάθει τα πάντα για το ποδόσφαιρο, τα αμάξια και όλα τα υπόλοιπα που συζητάνε. Για το ποδόσφαιρο τα θυμάμαι όλα πάνω κάτω, τα αμάξια ακόμα μου αρέσουν αλλά ποιος να τους έλεγε ότι με πιάνουν κάτι κρίσεις γουτσουγουνίστικες, γυναικείες όσο πάει, που θέλω λουλούδια, κεριά, εκπλήξεις και όλα τα υπόλοιπα;;;

Αν το ήξεραν δεν νομίζω να με έκαναν παρέα τώρα.. :P

10440 και 1 ημέρες....

Πότε δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που στα γενέθλια τους παθαίνουν κατάθλιψη, που δεν μιλάνε σε κανέναν, που δεν γιορτάζουν γιατί "σιγά τι έγινε"!

Ναι εντάξει έχω κόλλημα και ναι είμαι απόλυτη. ΌΛΟΙ πρέπει να γιορτάζουν τα γενέθλια τους! Για τον απλό λόγο ότι γιορτάζουν πρώτον την μία μέρα που γεννήθηκαν αλλά και τον κάθε χρόνο που πέρασε μαζί με αυτά που πρόσφερε. Γνώσεις, αλλαγές, ανθρώπους!

Έφτασα αισίως 10440 και 1 ημέρες σήμερα (Όποιος θέλει τον ακριβή αριθμό ας κάνει την διαίρεση.) Ο αριθμός μου αρέσει και για άλλη μια φορά δημιούργησα μια ανάμνηση για αυτή τη χρονιά που δεν θα ξεχάσω!

Αναμένω τα επόμενα!!! :)

Νερόόόόόόόόόόό......

Είναι κάποιες φορές που νιώθω σαν συντριβάνι που μόλις άνοιξαν τη βαλβίδα του νερού...
Τώρα τι νερό πετάγεται κάθε φορά είναι άλλο θέμα!

Κάθομαι και σκέφτομαι (αγαπημένη φράση) πως γίνεται να βράζουν εκεί στο πυθμένα, πως μετά αρχίζουν να φουντώνουν και πως μετά μπορώ και τα αφήνω να σκάσουν...

Άραγε πως προκαλούνται αυτά που νιώθουμε; Πως μας κάνει ένας άνθρωπος να νιώθουμε έντονα συναισθήματα για αυτόν; Πως μας κάνει ένας φίλος να τον εμπιστευτούμε και να μοιραστούμε μαζί του πάντα; Τι είναι αυτό που μας εκνευρίζει στο τυχαίο άνθρωπο που πέρασε και βρίσαμε;

Έρευνες έχουν γίνει για το πως κάθε ένας από εμάς, αλληλεπιδράει με κάποιον άλλο από εμάς χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Είναι κάτι στον αέρα; Άλλοι το λένε χημεία, άλλοι το λένε κοινά ενδιαφέροντα, άλλοι το λένε ταίριασμα, άλλοι το λένε κοινές εμπειρίες και άλλα πολλά, βαριέμαι να τα γράψω όλα!

Και αν δεν είναι κανένα από όλα αυτά; Τι μας κάνει να νιώθουμε συναισθήματα για έναν άλλο άνθρωπο; Γιατί με αυτόν; Πως και έτσι; Έχει κάτι το ιδιαίτερο που δεν έχουν οι άλλοι; Είναι όλα αυτά που ψάχνουμε; Είναι κάτι τελείως διαφορετικό από εμάς και έτσι επαληθεύουμε αυτό που λέει η επιστήμη ¨Τα αντίθετα έλκονται";

Και οκ βρήκαμε έναν που μας προκαλεί αυτά τα συναισθήματα; Αυτός νιώθει το ίδιο; Ακριβώς το ίδιο ή παρεμφερές; Λιγότερο ή περισσότερο; Μας το λέει ; Μας το κρύβει; Μας το δείχνει;

Και εντάξει ας πούμε ότι το κάνει γίνεται να μας βγάλει πολλά διαφορετικά συναισθήματα ή μόνο μια κατηγορία;;; Μόνο καλά ή μπορεί και όχι μονό καλά; Μπορείς δηλαδή να εκνευρίζεσαι μαζί του; Να αγριέυεις μαζί του; Μπορείς να τον λατρεύεις και να θέλεις να τον ζουλήξεις; Πόσα συναισθήματα ίδια ή διαφορετικά μπορεί να σου προκαλέσει ένας και μοναδικός άνθρωπος;

Υπάρχει κάποιος αριθμός που είναι ο μέσος όρος; Ένα όριο επιτρεπτό; Ή και το ανεξέλεγκτο μας κάνει;;;

Μην χάνεις ούτε σταγόνα..

Όλοι έχουμε ένα κεφάλι.. το τι το κάνουμε και πως το χρησιμοποιούμε είναι αυτό που μας κάνει να διαφέρουμε ο ένας από τον άλλο. Εγώ το δικό μου το έχω βάλει να ξεχνάει τα άσχημα και να επικεντρώνεται στα ωραία, στα δυνατά , στα όμορφα, στα πρακτικά, σε αυτά που έχουν ουσία. Με αυτή τη διαδικασία επιτρέπω στο κεφάλι και κατά επέκταση στον εγκέφαλο να μεταδώσει μέσω ενός μικρό σωληναρίου πολύ καλή θετική ενέργεια στην καρδιά.

Το σωληνάκι αυτό λοιπόν, μπορεί να είναι στενό αλλά τρέχει συνέχεια και γεμίζει και γεμίζει και γεμίζει. Η δικιά μου η καρδιά δεν αφήνει ούτε σταγόνα να πέσει...

Με όλη αυτή την ποσότητα έχει γίνει τούμπανο. Δεν μπορώ να πω,  παλιότερα ίσως προέκυψαν κάποιες διαρροές αλλά όντως αυτο-διορθώθηκε  και τώρα δεν της ξεφεύγει τίποτα.

Μυαλό σωληνάκι και καρδιά έχουν ένα κύριο μέλημα.. Να ζήσουν τα πάντα όσο το δυνατόν πιο πολύ, να νιώσουν όσο μπορούν και ακόμα περισσότερο... γιατί όπως κάποιος μου είχε πει παλία " τι σημασία έχει να ζεις το μέτριο; Να τα δίνεις όλα και όπου σε βγάλει, μην συγκρατείσαι ποτέ"

Τον είπα σοφό και άρχισα...

Σούπερ ήρωας...

Από τις πιο ωραίες ψευδαισθήσεις των παιδικών μου χρόνων... Αυτή που αφορούσε τις υπερ-δυνάμεις! Που καθόμουν αποσβολωμένη μπροστά στη τηλεόραση με το στόμα ανοιχτό και αναφωνούσα " Και εγώ θέλω να γίνω αόρατη και εγώ θέλω να τεντώνουν τόσο τα χέρια μου και εγώ θέλω με ένα τσαφ να γίνω υγρό και να τσουλήσω σε όλες τις χαραμαδιές..."

Μεγάλωσα και μου λείπει αυτό το αποσβόλωμα. Όλα πλέον μοιάζουν τόσο πρακτικά, τόσο μη εντυπωσιακά που βαριέμαι. Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα, που συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν έχει χαθεί. Και ακόμα κατάλαβα ότι κάθε ένας από εμάς κρύβει μέσα του μια σούπερ-δύναμη. Λογικό είναι όλες να μην έχουν την ίδια ισχύ, αφού και τότε παλιά ίσχυε το ίδιο για τους ήρωες.

Προσπάθησα να αναγνωρίσω όλες τις δυνάμεις των ανθρώπων γύρω μου. Βρήκα τη δύναμη της πειθούς, τη δύναμη της απλούστευσης, τη δύναμη της συγχώρεσης, την δύναμη της αποφασιστικότητας. Αυτές ήταν οι καλές. Βρήκα όμως και άλλες. Όχι τόσο καλές. Αλλά και τότε οι κακοί δεν είχαν καλές δυνάμεις. Βρήκα τη δύναμη της αδυναμίας, τη δύναμη της αμφιβολίας, τη δύναμη της υποκρισίας.  Αγχώθηκα και έψαξα για τη δική μου. Σε ποια κατηγορία ανήκω σκέφτηκα;

Βρήκα διάφορες, καλές και κακές. Νομίζω έχω μία περισσότερη καλή..αλλά λογικό. Δύσκολο να κατέτασσα τον εαυτό μου στους κακούς. Έχουμε και μια υπόληψη :p

Καληνύχτα μας...