Σούπερ ήρωας...

Από τις πιο ωραίες ψευδαισθήσεις των παιδικών μου χρόνων... Αυτή που αφορούσε τις υπερ-δυνάμεις! Που καθόμουν αποσβολωμένη μπροστά στη τηλεόραση με το στόμα ανοιχτό και αναφωνούσα " Και εγώ θέλω να γίνω αόρατη και εγώ θέλω να τεντώνουν τόσο τα χέρια μου και εγώ θέλω με ένα τσαφ να γίνω υγρό και να τσουλήσω σε όλες τις χαραμαδιές..."

Μεγάλωσα και μου λείπει αυτό το αποσβόλωμα. Όλα πλέον μοιάζουν τόσο πρακτικά, τόσο μη εντυπωσιακά που βαριέμαι. Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα, που συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν έχει χαθεί. Και ακόμα κατάλαβα ότι κάθε ένας από εμάς κρύβει μέσα του μια σούπερ-δύναμη. Λογικό είναι όλες να μην έχουν την ίδια ισχύ, αφού και τότε παλιά ίσχυε το ίδιο για τους ήρωες.

Προσπάθησα να αναγνωρίσω όλες τις δυνάμεις των ανθρώπων γύρω μου. Βρήκα τη δύναμη της πειθούς, τη δύναμη της απλούστευσης, τη δύναμη της συγχώρεσης, την δύναμη της αποφασιστικότητας. Αυτές ήταν οι καλές. Βρήκα όμως και άλλες. Όχι τόσο καλές. Αλλά και τότε οι κακοί δεν είχαν καλές δυνάμεις. Βρήκα τη δύναμη της αδυναμίας, τη δύναμη της αμφιβολίας, τη δύναμη της υποκρισίας.  Αγχώθηκα και έψαξα για τη δική μου. Σε ποια κατηγορία ανήκω σκέφτηκα;

Βρήκα διάφορες, καλές και κακές. Νομίζω έχω μία περισσότερη καλή..αλλά λογικό. Δύσκολο να κατέτασσα τον εαυτό μου στους κακούς. Έχουμε και μια υπόληψη :p

Καληνύχτα μας...